Time flies... (like a condor)

Tijd voor een GROTE update! Uiteraard om jullie te laten weten dat het meer dan goed met ons gaat, en stiekem toch ook omdat sommige mensen hier jaloers van worden ;)

De bus vanuit Cusco heeft ons naar het mooie Arequipa gebracht. Na Lima is dit de grootste stad van Peru, omringd door vulkanen en huge bergen en met veel Inca-historie.
Zoals een paar weekjes eerder gepland zijn we de 3-daagse Colca Canyon trek gestart. De Colca Canyon is de diepste canyon ter wereld (2x zo diep als de Grand Canyon!) en een uitermate geschikte plaats om Condors te spotten.
Op een speciaal plekje (helaas met 100 andere geinteresseerden) een uur lang gretig van berg naar afgrond geloerd.. en jippie, resultaat! DRIE condors gezien waarvan er 1 recht voor ons door kwam vliegen alsof ie er in ruil daarvoor 45 muizen kreeg! Echt machtig, want zo´n beest heeft een spanwijdte van wel 3(!) meter en kan 75 jaar worden...én ze zijn erg monogaam en toegewijd, want als man- of vrouwlief komt te overlijden vliegt de ander zo hoog ie kan, om vervolgens die mooie grote vleugels in te klappen...

Drie mooie dagen; 4 uurtjes per dag wandelen met erg mooi uitzicht, een gids die zelf uit de regio komt en dus véél vertelt, en een erg leuke klik met de hele groep. Overnachten was anders dan anders, want hostels werden ingeruild voor lemen-rieten hutjes met gaten en kieren. En kieren = dieren. Wij hadden een grote grote spin, maar de buren kregen visite van 2 schorpioenen... Dag drie was overigens minder relaxed, want zo gemakkelijk als je een canyon in komt... je moet er dus ook weer uit! (lees 3 uur STEIL omhoog om 5:30 uur ´s morgens)

Arequipa verder cultureel benut met het zien van de nieuwe James Bond film (op dringend verzoek van ene Bart) en het bezichtigen van ijsprinses Juanita. Een Incameisje van 12 jr dat 500 jaar geleden aan de goden geofferd is, en in 1995 in bijna perfecte staat is gevonden vanwege haar verblijf onder het ijs op een gletsjer al die tijd. Bizar om te zien.

Hierna naar Puno vertrokken, gelegen aan het immens grote Titicacameer (56% is van Peru, en 44 % is van Bolivia) Puno is niks bijzonders maar leent zich goed voor een eiland-hop-trip op Lake Titicaca. Eerst naar the Floating Islands gevaren, oftewel Uros. Wauw, deze traditionele bewoners hebben zélf hun eiland gebouwd van rietkluiten van 1 meter dik met daarop 2 meter riet. En daar bouwen ze dan hun rieten hutjes op, maken hun rieten souvenirs voor de nieuwsgierige toerist en varen met hun rieten boten of zelfs katamarans naar de buren voor ´een kopje koffie´...Zie de foto´s, het is zo ontzettend knap gedaan! Hierna door naar eiland 2 (Qual es el nombre ook weer) waar we ontvangen werden door ons gastgezin waar we deze nacht verbleven. Geen electriciteit, wel een heerlijke maaltijd (bij kaarslicht dus), en erg geinig om te zien hoe primitief maar mooi deze mensen hier leven. Ongelooflijk wat een verschil met thuis!

Peru was ons beginpunt en jeetje het zit er alweer op. Erg mooi en indrukwekkend, het is ons goed bevallen! Van gletsjer tot woestijn en heel veel cultuur en interessante geschiedenis. We nemen het allemaal mee in onze rugzak.. die we voorlopig nog met ons meeleuren!

En nu zijn we in Bolivia! Na een totáál structuurloze grensovergang (Aargh, wat is het toch lastig om zo geindoctrineerd te zijn met regels en structuur) in Copacobana aangekomen, ook gelegen aan het Titicacameer. Wooow Boliva is goedkoop, Peru blijkt ineens heel duur! Na aankomst meteen gaan wandelen aan het water en toevallig uitgekomen bij een typisch ritueel: het zegenen van mensen door het kapotslaan van een fles bier tegen een rotswand dat lijkt op een kikkerbek. En in die kikkerbek offeren ze dan dat wat ze graag willen hebben, maar dan in het klein (bijvoorbeeld een speelgoedautootje, of mini euro biljetten!) Nog allerlei details, en de gelukkige werd vervolgens hartelijk gefeliciteerd...Wat zijn rituelen toch mooi, en waar zijn die van ons eigenlijk gebleven?

Na een dagje eiland vanuit Copacobana, door gebust naar La Paz (de hoogste hoofdstad van de wereld)
Het is groot, druk, een ontzettende herrie 24/7 en een beetje smerig ook maar gek genoeg wel een fijne stad om te zijn. Gisteren vanaf hier de bergen in getrokken om per mountainbike The Death Road af te dalen. Dekselse durfals dat we zijn! Het staat ook wel bekend als Worlds most dangerous road, want afdalen van 4700 m naar 1100 m op een onverharde weg die op sommige plekken nog geen 3m breed is (en waar wel tegenliggers om de bocht komen), is verre van risicoloos! Dubbele ervaring, want tóch hard naar beneden willen omdat het gewoon kicken is en omdat je eenmaal geboren bent met een competitiedrang, en je tegelijkertijd realiseren dat die afgrond van 400 m toch wel heel dichtbij is (en nee er is geen vangrail)...
Het eerste stuk was zo hoog dat je geen afgrond maar alleen een dik wolkenpak naast je zag... Godsamme wat was het gaaf, en wat hadden we een kramp in onze handjes van het remmen af en toe! Gelukkig was de ervaring om over naar huis te schrijven, en aan de vele kruisjes langs de weg te zien is dat niet vanzelfsprekend...

En omdat deze waaghalzen het te pakken hebben brengen we vandaag een bezoekje aan de San Pedro gevangenis hier in La Paz. Blijkt tóch wel toegankelijk te zijn voor toeristen.(Lonely Planet zei van niet)
Volgens velen de meest bizarre ervaring ooit:
- om een gevangenis in ruil voor entreegeld te betreden
- waar geen bewakers maar enkel moordenaars en drugsdealers zijn
- waar vrouw en kids ook wonen, omdat papa iets doms heeft gedaan en zij nergens anders heen kunnen
- en waar een cocainefabriek is gevestigd!!!!

Wij zijn benieuwd en de volgende keer lezen jullie het zeker. Morgen bussen we ´even´ naar Arica in Chili, want dan gaan we een paar dagen surfen met Rick. Een vriendje van Marleen die momenteel ook zijn rugzak op heeft. En dan snel terug naar Bolivia om de jungle in te duiken!

Geniet van de sneeuw, de kerstboom en het alledaagse... Wij zoeken het nog fijn even ergens anders, want het bevalt ons uitermate!

Liefs!