Soms zit het mee...

Soms, en tegenwoordig vaker dan normaal, zijn 24 uren in een dag veel te weinig en zou 28 of 29 uur ons eígenlijk beter uit komen... Soms ook, zijn die 24 uren meer dan genoeg om van zwart naar wit, of van uitstekend naar ronduit klote te gaan...

Na ons geweldige apen-avontuur zijn we aangekomen in Sucre, waar we gelukkig slechts één dag te laat uitvonden dat Marleens lieve ouwe opa van den Elsen plotseling was overleden. En daar heb je het dus: van uitstekend naar ronduit klote... Dus geen trotse verhalen meer bij opa aan tafel bij thuiskomst. Een duidelijk geval van changing plans, dus zo snél mogelijk de verzekering contacten, met nog vier dagen op de klok voor de begrafenis.
Vele verzekeringstelefoontjes, een toevallige (?) ontmoeting met een Bolivaanse met het hart op de goede plaats en de juiste connecties én de nodige verwarde traantjes verder, waren we twee uur voor de avondwake thuis. Van zwart naar wit dus. Van warm naar koud, doodmoe en net genoeg tijd voor een douche voordat we aanschoven in de houterige kerkbanken.
Tja...dubbele gevoelens hoor, want natuurlijk was het erg fijn dat we er bij waren, maar wát een plotselinge onderbreking. We waren nog lang niet klaar om naar huis te gaan! Maar...ondanks twee lompe jetlags en een goeie griep tóch maar mooi kennis gemaakt met ons mooie nichtje Loes, hier en daar wat vrienden en familie ge-update, lekkere boterhammen en stamppot in die buikjes, en de grote tas vol souvenirs alvast gedropt (met een slotje d´r op)!
Tien koude dagen later weer naar Schiphol gebracht, een taxfree camera aangeschaft en op naar deel dos!

Sucre een korte tweede kans gegeven en daarna door naar Potosí, het eeuwenoude mijnenstadje van Bolivia waar men vroeger vooral goud en zilver maar tegenwoordig met de meest primitieve middelen naar mineralen graaft. Hoewel de Cerro Rico over niet al te lange tijd uitgeput zal zijn, is het voor de bevolking soort van traditie en zo ongeveer de enige optie een carriëre als mijnwerker aan te gaan. En dat geldt zelfs al voor kinderen van 15 jaar. Wij zijn o.b.v. een gids bukkend en soms kruipend deze mijn in gegaan en hoe dieper je komt hoe benauwder en akeliger het wordt. Voor ons was het al een opgave te blijven ademen, laat staan dat men hier dagen maakt van soms 16 uur! Aan lunchpakketjes om 12:00 uur doen ze ook niet, voor energie vullen ze gewoon hun wang bij met cocabladeren...Helaas is algemeen bekend dat vanwege stoflongen of ongelukken vele mijnwerkers niet eens de vijftig zien, en dat nemen ze op de koop toe. Vele rituelen zijn hiervan ook het gevolg: iedere vrijdag wordt vrijwel pure alcohol genuttigd en geofferd alvorens men het werken start, om pachamama (moeder natuur) te eren en te vragen om bueno suerte.

Na Potosí eigenlijk op naar Uyuni maar onze Brabantse gewetens speelden behoorlijk op, dus tóch maar buskaartjes voor Oruro gekocht. Ook wel DE Carnavalstad van Bolivia. Bij aankomst in de avond direct een verblijf gefixt bij een familie die huis en haard in hostel hadden omgetoverd, plaatsen op de tribune voor de optocht gekocht én de nodige carnavalsattributen ingeslagen. Bijna niemand is totaal verkleed maar jong en oud sleept met supersoakers, waterballonnen en bussen schuim. Wij gingen voor de grootste supersoakers, want ja... alles naar verhouding he! Bleek achteraf geen overbodige luxe want als toerist ben je doelwit numero úno!
Volgende ochtend om 9:30 uur de tribune op met een rugzak vol blikjes bier en een flesje wijn. Klaar voor de optocht en de vele watergevechten met de buren! Geen praalwagens of winterjassen maar hon-der-den loopgroepen onder begeleiding van...het ons-niet- onbekend-in-de-oren-klinkende HOEMPAPA MUZIEK! De vrouwen in de meest miniscule glitterjurkjes en de mannen met grote maskers en indrukwekkende pakken. En alles zelf gemaakt! Men onderscheidt zich echter amper, want iedereen danst hetzelfde dansje..en dan vooral met de heupen :)
Ongelooflijk! Een aantal dagen op rij is het optocht, en dat van 8:00 uur tot 6:00 uur!!!
Lekker genoten van dit culturele spektakel, samen gelachen en gesupersoakerd. Totdat...onze camera van nét zes dagen oud verdwenen was. En daar gaat ie dan weer: van verreweg uitstekend tot godverdegodver ronduit klote! Einde lol voor dag 1, op naar het politiebureau, waar tientallen andere slachtoffers zaten en direct naar bed. Relativeren blijkt met de keer lastiger!
De volgende dag camera numero très gekocht, tóch nog wat foto´s van de optocht kunnen maken (die van Potosí zijn we helaas kwijt) en ´s avonds onze eerste treinrit van onze reis.. op naar Uyuni! (want continue bekogeld worden door schuim en water hadden we ook wel vort gezien)

Ja... en Uyuni was fantástisch, zie de foto´s! Een 3-daagse rit naar de grens van Chili, met een 4x4 over de grootste zoutvlaktes van de wereld, samen met Bob en Elke-Lotte uit A´dam en Paul uit Canada met zijn vrouw Misan uit Korea.
Met zijn allen genoten van de onvoorstelbare grootte van de vlaktes, de schitterende reflectie dankzij het laagje water, cactussen van 10 meter en vooral de stilte.
Dag twee en drie getrakteerd op vulkanen, roze meren met roze flamingo´s (op meer dan 4000 m. hoogte!), vicuna´s (lama-hert-mix) en als aflsluiter in de vroege ochtend geisers en een hot spring om op te warmen van de koude nacht. Wauw, het was helemaal zoals we het ons hadden voorgesteld.

Hierna gedropt in San Pedro Atacama, net over de grens in Chili.. en het is hier DUUR maar gelukkig wel warm! Zondag bussen we naar Salta in Argentinië, waar we nog zeven weken te gaan hebben met hier en daar een zigzag naar Chili.
De draad is weer helemaal opgepakt na hier en daar een tegenvaller. Dus besloten te genieten de komende weken!!

We zien uit naar jullie reacties!

Hasta luego!

P.S. Inmiddels ook foto´s van Bart met z´n aapjes, dus deze zijn bij het vorige bericht geplaatst!