Een aap is een aap, is nooit zomaar een aap!

Het is hier HEET! Niet zomaar heet, we kunnen wel stellen bloedjeheet! We hebben het geprobeerd maar het heeft geen enkele zin ook maar te tráchten onze immense zweetvlekken te verbergen voor omstanders...Gelukkig zijn wij geen uitzondering, want alles en iedereen is bezweet, van voorhoofd tot grote teen. Het in het bezit zijn van goed functionerende wenkbrauwen blijkt geen overbodige luxe!
Maar het went...en niet alleen 24/7 zweten, maar daarnaast ook het dragen van lange broeken en rubberen laarzen, en dus...stinken! Waarom?
Op 31 december hadden we onze eerste werkdag bij Inti Wara Yassi, een dierenopvang in Parque Marchia in Villa Tunari Bolivia. Voor de duidelijkheid: geen katten, parkieten of goudvissen zonder baasje maar in plaats daarvan Balu de beer, (Bolivianen zijn zó creatief) een handvol poema´s, inheemse vogels, reuzeschilpadden en daarnaast veel apen. Héél veel schitterende, verschillende apen.
Vele dieren helaas met een minder plezant verleden als huisdier of als circusartiest voor domme toeristen met een nieuwe camera.

Samen met vijftig andere vrijwilligers hebben wij ons de afgelopen maand van 7:30 uur tot 18:30 uur dus letterlijk in het zweet gewerkt, in de hoop enig verschil te maken. Het verzorgen van, aandacht geven aan en vooral respect hebben voor. Want ondanks alles zijn het nog steeds wílde dieren die hopelijk in de toekomst weer in het wild kunnen leven, zónder hulp van mensen.
Bart tussen de speelse, onrustige capucijnaapjes en Marleen met de gevoelige, lenige zwarte slingerapen. In één woord? FAN-TAS-TISCH!!!
De eerste dag: ´wauw apen..allemaal dezelfde apen zelfs. Euhm, en HOE gaan we die precies uit elkaar houden en bij naam noemen?!´

Het werken met apen is als werken met kinderen: op tijd eten geven, bedden verschonen (oftewel kooien schoonmaken en poep scheppen), lekker knuffelen, ruzies sussen en ze aan het eind van de dag met veel moeite weer naar bed sturen. Luiers? Nee, geen luiers, in plaats daarvan poepen ze net waar ze willen...en dat is meerdere malen per dag op een warme mensenrug, maar in ruil daarvoor likken ze graag je gezicht zweetvrij. En plas, dat is gewoon bier zonder schuim? Dus dat drinken ze van harte van elkaar...
Na een dag hard werken een verdiend pilsje en onderonsje met de rest, een goed maal vol koolhydraten en om 21:00 uur maar al te graag richting bed.

Het werken in de hete jungle gaat echter niet enkel over rozen of bananenbomen. Enige twijfel ontstond bij Marleen na drie onverwachte beten in vier dagen tijd, en na bijna uitgedroogd te zijn dankzij gretige parasieten in zijn darmstelstel was het dan toch écht beter voor Bart om vijf dagen in bed te blijven. Lees; op een gaar matras bijna zo dun als een vloeitje, zonder tv, internet of gezelschap en met een karig dieet.
Vijf dagen verder en zeker vijf kg minder eindelijk weer de jungle in, om na een dag weer ´thuis´ te zitten met twee flink ontstoken hechtingen na een goeie beet van een mono loco.
Naast het harde werken is er ook regelmatig een goed feestje onder de vrijwilligers, en dat wisten meer mensen...Camera met 600 foto´s weg, en twee telefoons en cash armer. Ronduit vervelend maar gelukkig hebben ze ons laten slapen en zijn we nog in het bezit van onze bankpasjes en paspoorten. Shit happens.

Gister na een vermoeiende maar heerlijke maand voor de laatste keer de kooi op slot gedaan, een laatste knuffel van de aapjes die na een maand intensief contact helemáál niet op elkaar lijken! Gelukkig valt een traan op een bezweet gezicht niet zo op...
Dankzij het ontbreken van bepaalde regels en wetten in Bolivia zijn wij een onvergetelijke ervaring rijker. Want zeg nou zelf, waar krijgen we ooit nog de kans zonder enige ervaring of relaterende opleiding dit werk te verrichten!

En nu weer tijd voor onszelf, we gaan onze tassen weer pakken en we laten alle stinkkleren graag achter.
Nog drie mooie maanden te gaan, die hopelijk net zo goed bevallen als de eerste helft. Prio: een camera kopen in de grote stad zodat we alles weer vol enthousiasme vast kunnen leggen...

Hasta luego amigos!

P.S. Op 16 januari zijn we oom en tante geworden van LOES! Super zin om haar te zien...