De ´W´ is van ´W´!

Hu stop ho! De ´W´ van ´WC-papier´?! Nee nee nee, de ´W´ van ´Wacht es even, hier valt iets scheefs heel erg recht te zetten!´ Wees gerust. Ondanks briljante inzendingen van vele welgewaardeerde lezers niet nóg een alfabet. Hierbij grijpen we echter wel de kans een kleine, daarmee niet minder belangrijke rectificatie te plaatsen. De tijd dat we het lef hadden de ´W´ te linken aan (nota bene) het woord WC-papier...is niet meer! Met de ´W´ veeg je namelijk je billen niet af. Onmogelijk. Je zou niet durven! De ´W´ is overWeldigend en indrukWekkend, en niets minder.
Tijd voor een korte introductie: de ´W´ is één van Zuid-Amerika´s meest bekende hikes, gelegen in Parque Nacional Torres del Paine in het Chileense gedeelte van het koude Patagonië. Een typisch geval van ´to do´ wanneer je (toevallig) in de buurt bent. Er zijn jaarlijks zelfs 350.000 gekken die speciaal hiervoor naar deze hoek van de wereld afreizen. Wat het inhoudt?
Vier á vijf dagen een route lopen, in de vorm van een omgedraaide M. En dan niet op z´n zondags over de Veluwe, maar klimmen, dalen, klimmen en nog es dalen. Mét bepakking. Mas o menos tien kilo per persoon aan tent, crueslireep, slaapzak, thermokleding en koolhydraten. Voor het eerst deze trip, en daarmee een extra uitdaging. Helemaal vanwege beginnende fysieke klachtjes in knie en voet. Wat uit ieders zelfbescherming uiteraard zorgde voor de nodige ´Jah! ik heb het stoofje al, draag jij dan de pannen!´ taferelen. Maar de windstopper aan, veters strak gestrikt en samen met Sanne uit Nijmegen (wa is de wirreld toch klén!) fris van start gegaan. Het zijn niet de keren dat we ´s nachts in de stervens kou naast onze tent zaten of stonden te piesen die het memorabel maakte. Of ´het-verstand-op-nul-doorlopen-omdat-het-stortregent-en-we-moeten-nog-drie-uur. Het hoort er wel degelijk bij want dat zorgt voor het heerlijke ´ik heb het maar mooi gedaan´ gevoel. Maar wat het voor ons maakte was de schitterende omgeving en de zeer onvoorspelbare weersomtandigheden die je doen realiseren dat je maar klein bent. Van dal tot berg, van bos tot heide, van meer tot ijs. De ontelbare bergtoppen met eeuwige sneeuw, een aantal overvliegende condors, Glaciero Grey. Gewoon het fijn buiten zijn, weer of geen weer. Water hoefden we overigens niet voor vier dagen mee te nemen, dat vulden we bij uit de vele stroompjes die rechtstreeks en dus kraakhelder van de berg komen.
Met als toetje de laatste ochtend, dag vijf. Sanne moest helaas dag vier stoppen vanwege protesterende knieën. En hoewel die van ons ook smeekten om weekend, hebben we ze nog een paar uur aan het werk gezet. Om 5:00 uur de wekker. Gatver wat koud, nog even snoozen. Maarja, als je er dan toch bijna bent...En als extra stok hadden we natuurlijk Sanne, die van ons de foto´s van de daadwerkelijke Torres del Paine ´eiste´. Dus om 5:45 uur beklommen wij als allerallereerste die dag de top richting Torres, in het donker en in de sneeuw! Daar aangekomen ons matje en slaapzakje uitgerold en van de zonsopgang genoten terwijl de inmiddels gearriveerde anderen jaloers naar ons geïmproviseerde kampje staarden. (En wij maar doen alsof we het oh zo warm hadden!)Helaas, de wind was weer eens sterker dan de vlam van ons stoofje... maar ook zónder een kopje soep was het magisch mooi, het verschijnen van de Torres uit de dichte mist in het zonlicht. Wat waren we vooral op dat moment blij dat we de afgelopen dagen een beetje hadden afgezien! Vantevoren nog bedacht dat we er wellicht een aantal dagen aan konden plakken om het ´Circuit´ of zelfs de ´Q´ konden lopen...Maar neen. Dat laten we over aan echte bikkels!

Natuurlijk lopen we nog over van de ervaringen van afgelopen dagen maar ook de afgelopen weken in Argentinië waren om over naar huis te schrijven. Zoals velen Nederland zien als plat en klein met grote mensen die op gele klompen hele dagen wiet roken op hun tulpenplantages… Zo kampt Argentinië met het imago van heerlijke goedkope wijn, nog heerlijkere goedkope biefstuk en de heerlijkste (goedkope?) vrouwen die stijlvol hun tango dansen met een temperamentvolle danspartner. En eigenlijk is niets minder waar! Al vinden we de schoonheid van de Argentijnse vrouwen tot nu toe ietwat overgewaardeerd, het gemiddelde ligt wel beduidend hoger dan in Peru en Bolivia. Argentinië is daarnaast groot. Lomp groot. Zó groot dat een busrit van 18 tot 24 uur hier niets aparts is en dat we tijdens een tussenstop van Salta naar Iguazú zelfs onze verbinding hebben gemist vanwege een uur tijdsverschil in die regio. Dat bedenk je toch niet!? Een ándere tijdszone in hetzélfde land! Dat in Groningen het zes-uur-journaal het vijf-uur-journaal is… Of is dat geen vergelijking? Nouja, bus gemist dus een hostel gezocht én al grommend onze horloges verzet.
Aangekomen in Iguazú stond er eigenlijk maar één ding op de agenda: een bezoek aan de enorme cascadas (watervallen), die ze delen met buurland Brazilië. Een iets te gelikt park misschien, met veel grijze duiven in badpak…maar de watervallen waren inderdaad ontzettend mooi. Met een bootje ook vlak langs een aantal watervallen gevaren, waarbij het niet eens mogelijk was omhoog te kijken vanwege de kracht van de nevel en het opspattende water. Verder genoten van de zon en verschillende parillas alvorens we richting het zuiden gingen. Parrillas zijn de typisch Argentijnse restaurants waar ze hun onvoorstelbaar heerlijke vlees bereiden op grote barbecues. En als je geluk hebt staat er ook parilla libre op het menu, wat betekent dat je zoveel mag eten als je wilt. Of kunt…ons kennende. Wat zijn Nederlandse vleespakketjes toch schraal!

Vele uren in een cochacama bus later, (lees luxe, lekker eten, goeie films en een stoel die je met een druk op de knop omtovert in een bed) gedropt in Buenos Aires. En het IS een wereldstad: het is enórm (13 mln inwoners!), het is westers en het is divers. Vijf dagen de toerist uitgehangen en overal naartoe geslenterd en onze walkingboots ingeruild voor flipflops. Van hippe wijk Palermo met haar drukbezochte parken, naar businesscentre Recoleta, naar het Argentijnse Helmond. Oftewel La Boca (ook met bankjes in de voortuin) waar we ook onze eerste tangoshow hebben gezien. Hier moeten we terug, en dat doen we ook want over ruim drie weken vliegen we vanuit hier naar huis. Volgende keer dus meer! Om tijd te sparen vanuit BA een vlucht genomen naar Tierra del Fuego, ook wel Vuurland. (Na eerst twee uur op het verkeerde vliegveld te hebben gewacht trouwens…) En aangekomen in Ushuaia ondanks onze nuchterheid tóch allebei enigzins een apart gevoel. Want ondanks dat ze hier misschien iets teveel pronken met de titel ´End of the World´, zijn ze op een paar eilandjes en Antartica na wel degelijk de meest zuidelijke stad ter wereld. ´Zullen we, of zullen we niet?´ ´Ah, lekker impulsief wel!´ ´Ja, een last-minute misschien?´ Schreeuwend droegen de stemmetjes in onze hoofden de beste argumenten aan om onze portemonnaie te overtuigen. Vele malen sterker en bestand tegen deze strategische pogingen hield hij voet bij stuk: ´Nee nee Bart en Marleen´ zei hij, ´Antartica is veel te duur voor jullie en eigenlijk alleen voor rijke oude stinkerds!´ Oké. Dus geen impulsieve 10-daagse op een boot , dan maar die impulsieve actie van een paar weken terug. We hebben een tent aangeschaft. Een Argentijnse welteverstaan, en het is overduidelijk dat half Argentinië in de zomer niet verkast naar de camping in Frankrijk. Wat een onpraktisch, simpel geval! De rits rits net de verkeerde kant op en het zeil raakt bij lange na de grond niet waardoor Jan de Wind met gemak het hele zootje richting hemel blaast. Anyway, op naar Parque Nacional Tierra del Fuego voor een paardaagse hike in de natuur! En fijn was het. Het was mooi en vooral ontzettend rustgevend met weinig mensen om ons heen. En hoewel het kamperen ons eigenlijk erg goed beviel was de planning na nacht één drastisch aangepast. Drie nachten bleven bij die ene, want het was bere-steen-ijskoud! Hoewel een gemiddelde Hollander bij ´Het Zuiden´ waarschijnlijk denkt aan die 17 dagen vakantie met het gezin die er weer aan zitten te komen, is het Zuiden van Patagonië toch andere koek dan de Costa Brava!

Morgen trekken we nog even onze thermokleding aan om gletsjer Perito Moreno in El Calefate te bewonderen, en heel misschien laten de knieën en voeten een bezoek aan Parque Nacional Los Glacieres toe. De tijd begint te dringen, de onrust begint dus we willen vooruit en gaan nog even pakken wat we pakken kunnen! Onder andere in de vorm van zon, chocolate uit Bariloche en vino tinto uit Mendoza!

Hasta Luego Amigos!